Almere/Ter Aar – Regelmatig ontvangen wij bijdragen van Pascal Valentijn, die regelmatig zijn wedstrijden zwemt, fietst en loopt. Wij als redactie zijn erg blij met deze toevoeging op deze website. Ook nu was Valentijn actief bij de op één na oudste triatlon ter wereld…
Op 10 september stond Pascal Valentijn aan de start van de halve triathlon in Almere. De klassieker
in Nederland. Hoewel de term ”klassieker” eigenlijk geld voor de hele triathlon van Almere. Deze
werd ook op deze dag gehouden.
Voor de vroege ochtend was er nog flink wat regen voorspeld en helaas kwam deze voorspelling uit.
Om vooraan te kunnen starten was ik vroeg in het startvak gaan staan. Dit betekende echter wel dat
ik een half uur in de stromende regen moest staan. Gelukkig was het niet echt koud en had ik mijn
wetsuit al aan.
Om 8.20 uur was het dan zover en werd het startschot gelost en doken alle atleten in een lange rij
het water in voor hun zwemtocht van 1,9km. Een zogenaamde wavestart waardoor tijdens de race
nooit helemaal duidelijk is op welke plaats je in de race bevindt.
Door het lange wachten voor de start was ik mijn race focus een beetje kwijt geraakt en daarom
duurde het even voordat ik het gevoel had bezig te zijn met een wedstrijd. Met een redelijke
zwemtijd het water verlaten en richting de fiets. Na een snelle wissel op de fiets gesprongen en
begonnen aan de 96 km fietsen. Het was inmiddels opgehouden met regenen maar het wegdek was
nog wel nat. Gelukkig was het afgelopen nacht niet koud geweest en hoefde ik niet bang te zijn om af
te koelen tijdens het fietsen.
Het parcours van Almere staat bekend om de lange rechte stukken over dijken en door polders. De
wind heeft vrij spel en stond vooral op deze stukken tegen dus dat beloofde een zware fietsrit te
worden. Ondanks de tegenwind werden de eerste 40km toch in ca. 39km per uur gemiddeld
afgelegd. Een prima gemiddelde voor mij. Voor de wedstrijd had ik mij voorgenomen wat meer risico
te nemen op de fiets dan in eerdere wedstrijden dit jaar. Ik wilde gaan voor een goede tijd en een
hoge klassering. Dus op het moment dat de benen best wel pijn begonnen te doen hield ik niet in
maar was het zaak het tempo vast te houden.
Het was erg druk op het fietsparcours wat ervoor zorgde dat veel atleten profiteerde van de fietser
voor hun wat tegen de regels is. Ook achter mij ontstond een lange stoet van fietsers die veel te dicht
op elkaar reden. De jury die er sporadisch met de motor bij kwam rijden zei er niets van en liet het
allemaal gebeuren en dus werd er niemand met een penalty bestraft. Besloten om niet meer om te
kijken en mij vooral niet te gaan ergeren. Door voorop te rijden kan ik mijn eigen vlakke tempo rijden
en dat werkt voor mij het beste.
Met een gemiddelde van 39,6 km per uur beëindigde ik het fietsonderdeel. Voor zover ik weet heb ik
nog niet eerder in een halve triathlon zo hard gefietst. En ondanks dat had ik niet het idee dat de
benen zwaar te lijden hadden gehad.
Tijdens de eerste meters van het looponderdeel werd ik direct ingehaald door een dame en heer. Ik
liet mezelf niet verleiden en hield mij aan mijn gewoonte om de eerste meters rustig te beginnen.
Doordat ik geleidelijk mijn race tempo opzocht kon ik de dame en heer in de eerste loopronde van
7km alweer inhalen. In totaal moesten er drie ronden worden gelopen met een totaal van 21km.
Doordat ik bij de start van het zwemmen vooraan was gestart waren er op het loopparcours nog
weinig deelnemers.
Halverwege de eerste loopronde kreeg ik van mijn vriendin Liane te horen dat ik 5 minuten
voorsprong had op de nr. 3 in mijn leeftijd categorie. Degene die voor mij liep was dezelfde atleet die
een maand geleden in de halve triathlon van Maastricht 46 seconden voor mij eindigde. Op dezelfde
plek in de tweede ronde kreeg ik te horen dat de voorsprong op de nr. 3 gegroeid was naar 7 minuten.
De nummer één had bij het begin van het lopen 9 minuten voorsprong op mij en nu nog 5.
Was er dan misschien nog meer mogelijk dan een tweede plaats?
Met die gedachte ging ik de laatste loopronde in. Het tempo zo hard mogelijk opgevoerd. Uit elke
bocht aangezet en elk heuveltje zo hard mogelijk naar boven gelopen. Continue blijven duwen tegen
de maximale grens aan. In de laatste fase van een looponderdeel betekent dit niet altijd dat het ook
daadwerkelijk sneller gaat maar je voorkomt daarmee wel het verval. Ik had inmiddels volgens plan
al mijn sportvoeding tot mij genomen dus daar hoefde ik niet meer aan te denken. Tot het einde heb
ik het tempo vol kunnen houden. Onder de finishboog direct naar de tijden gekeken. Helaas was er
nog een ruime minuut van mijn achterstand overgebleven.
Even was er teleurstelling maar al heel snel overheerste blijdschap omdat ik vandaag echt heel diep
kon gaan en geen moment ben ingestort. Nog niet eerder heb ik zo hard gelopen in een halve
triathlon. Natuurlijk motiveert het wanneer je op de hoogte wordt gehouden van tussentijden. Zeker
als daaruit blijkt dat er een goede klassering behaald kan worden. Dank voor de support Liane van
Egmond, Lichelle Zevenhoven en Leon Schuurhuis.
Na twee wedstrijden in augustus te hebben gedaan was het even de vraag of ik voldoende zou zijn
hersteld voor de wedstrijd in Almere. Trainer Fred Verlooij heeft dit goed ingeschat en een goed
trainingsblok opgesteld in combinatie met voldoende rust. Hierdoor viel alles op de goede plek en
voelde ik mij zeer sterk. Dank je wel Fred Verlooij!
Om het seizoen af te sluiten staan er voor Pascal nog twee derde divisie wedstrijden op het programma.
Deze wedstrijden tellen mee voor de verenigingscompetitie. Op 17 september in Roermond en 25
september in Nijmegen strijden Pascal en zijn teamgenoten van Triathlon Club Alphen voor promotie
naar de tweede divisie.