Een bijzonder verhaal ontvingen wij op de redactie. Wij willen dit de lezers zéker niet onthouden. Het werd ons zelfs moeilijk gemaakt om dit verhaal in een bepaalde categorie te plaatsen. Het is een “pareltje uit onze samenleving,” het bevat “nieuws” en ook nog eens “sport” Want als je het onmogelijk tóch mogelijk weet te maken, dan moet je wel een bijzonder mens zijn! Op 9 juli zal Saskia van der Drift zelfstandig de Mont Blanc gaan beklimmen. Máár daaraan ging een flink traject vooraf…
Drama
Saskia van der Drift was als kind ronduit gezegd een DRAMA op het gebied van sport. Ze haatte gym en sommige onderdelen van turnen vond Saskia wel leuk. Ze was verknocht aan buitensporten zoals paardrijden. Op de middelbare school presteerde ze het om bijna een half jaar te spijbelen voor gym. Ze haat het nog steeds: ze werd steevast als laatste gekozen en kwam altijd als hekkensluiter over de lijn bij atletiek.
Bij balsporten was ze de Sjaak om op doel te staan (dus zij stond bij de paal want liet zichzelf niet als schietschijf gebruiken) en werd geplaagd om haar bijzondere manier van lopen (hoe vaak zij niet ‘Eend’ gehoord heeft) .Wonderbaarlijk genoeg ging Saskia van der Drift de HBO-opleiding oefentherapie Cesar volgen nadat ze driemaal uitgeloot was voor fysiotherapie. Ook hier was ze de minst sportieve persoon in de klas.
De ommekeer
Bij de shuttle run haakte ze bij trap 3 af om het jaar erop trap 3.5 te halen en zo progressie aan te tonen. In 2006 vertrok Saskia voor een half jaar naar Finland voor haar stage en studie (bewegingswetenschappen). Ze had er de tijd van haar leven. Zo erg zelfs, dat ze toch wel wat aan haar fysiek gestel moest doen. Het studentenleven beviel haar té goed, zeg maar. Dus hardloopschoenen gehaald en begon in de sneeuw met hardlopen door de bossen. Dat was wat zij wél leuk vond. En ze liep alleen zodat niemand opmerkingen over mijn tempo of loopje kon maken. Eenmaal thuisgekomen begon ze met kickboksen, hardlopen en fietsen. Mensen dachten dat ze niet goed was. Sporten? Fanatiek. Wat is er gebeurd???
Tja, en toen ging ze voor het eerst met twee vrienden op reis naar het Noordelijkste puntje van het Europees vaste land: de Noordkaap (of eigenlijk Knivsjelödde). ’s Nachts lopen naar dat punt. En daar aangekomen mijmerde Saskia van der Drift dat ze nooit noordelijker zou komen want Spitsbergen is voor ijsberen en wetenschappers. Alleen… dat knaagde in 2009.
En in 2013 had ze een wandelreis geboekt naar Spitsbergen: 17 of 18 dagen wandelen met bepakking door het zuidelijk en noordelijk gebied van Spitsbergen. Bewapend met tenten, voeding en een wapen liep zij overdag en waakte ze ’s nachts. Ze had geen notie of ze het leuk vond. Maar ja, als je ergens wil komen kan ik maar beter gewoon boeken en ook als ze het niets vond, heeft Saskia van der Drift het in ieder geval ervaren. Dat was haar motto.
Een ijsbeer met 2 pups op haar afgestormd
Het jaar erop ging ze naar Oost-Groenland. Met beter materiaal. Alleen… de gids aldaar bagatelliseerde de signalen en middenin haar middagslaap werd ze ternauwernood wakker geschreeuwd door haar reisgenote die ook achterbleef in het basiskamp. Toen Saskia van der Drift opkeek kwam er een ijsbeer met 2 pups op haar afgestormd. Sindsdien weet Saskia dat ze echt kan hardlopen. Ze is gered door een noodsignaal uit te sturen.
Wéér door het oog van de naald
Zij besloot: nooit meer met een groep mee en organiseer mijn reizen voortaan zelf wel. Zo ging zij in 2015 naar een plat gebaand gebied: Everest Basecamp met een lokale gids. Had wat last van hoofdpijn en het was haar eerste keer op grote hoogte (5300m).
Toch ging dat gigantisch fout: ze kreeg in de hoogste hut last van een acuut hersen- en longoedeem en moest met spoed afdalen, alleen was zij ingesneeuwd. Glijdend en vallend is ze op eigen wijze naar beneden gegaan. Die eigenwijze insteek is haar redding geweest. Saskia van der Drift heeft haar reis voortgezet op lagere hoogte na een aantal ziekenhuisbezoeken. En ging op 25 april naar huis… Rond 10 uur steeg het vliegtuig op. Toen ze landde, bleek het verblijf waar Saskia s ochtends vertrokken was niet meer te bestaan dankzij de grote aardbeving. Ze besefte ze dat een engeltje op haar schouder had. Dat merkte ze aan de toenemende pijn in haar lijf. Ze kon steeds minder bewegen en kreeg last van pittige ontstekingen.
Marathon lopen
In 2018 belandde ze bij de finish van de London Marathon. Zag daar iemand over de finish komen en zei tegen haar vriend: “Dat wil ik ook.” Hij keek me aan en zei: “Sas, je kunt nog geen kilometer fatsoenlijk lopen. Dat is onmogelijk.” En Saskia zei: En stel dat ik erin geloof dat het wel mogelijk is? Dat ik over een jaar ook een marathon kan lopen? We zullen zien, zei hij. Ze spraken af dat als Saskia binnen een week 3 km kon hardlopen, we ons voor de marathon van Parijs in 2019 (11,5 maand later) in zouden schrijven. En zo geschiedde. Liep die 3km en we schreven ons in. Het werd een heerlijk jaar: geen ontstekingen meer, geen pijn meer en een doel! Op 14 april 2019 liep ze dan ook stralend door Parijs. 20 april was de Notre Dame afgebrand, en wij hebben hem in volle glorie gezien. Zo bijzonder!
Dat smaakte naar meer en Saskia was zo blij dat ze blessurevrij dit voor elkaar gekregen had. Dus ze zou in 2020 de marathon van Hamburg lopen.
Afghanistan oversteken
Ondertussen was het reis- en bergvirus niet verdwenen. In 2018 boekte ze een enkeltje naar Kirgizië met als ‘geheime doel’ om de grens van Afghanistan over te steken en daar in het hooggebergte te gaan wandelen. Zo geschiedde ook met wat bluf bij het consulaat. Het was een bizarre maar geweldige reis met een ezel en een groep dragers waar ze diep respect kreeg voor mijn houding in de bergen.
Droom naar Pakistan
En dan moest het er in 2019 toch van komen. Mijn langgekoesterde droom naar Pakistan. Al sinds 2006 had ze die wens, maar iets met onveiligheid, oorlog, etc. Maar goed, het kon eindelijk. Dus ze vertrok weer, in haar uppie. Gespannen als een renpaard in de startbox. Zou de hoogte in gaan en naar 5600 meter stijgen. Doodziek werd ze (noro) en dat geneest niet fijn op grote hoogte. Saskia van der Drift lag op dag 10 na het lopen te rusten in haar tent op Concordia toen iemand haar wekte: Sas, kijk, de Koning laat zich zien. Ze deed haar tent open en daar stond hij: K2 schitterde in de zon.
Geen bewolking meer, maar machtig toornde hij boven alle andere reuzen uit en daar was het volgende zaadje gepland… Eenmaal thuiskwam als snel een gitzwarte dag. Nog geen maand na haar euforische thuiskomst bleek mijn moeder asbestkanker te hebben. Alle plannen die Saskia van der Drift gemaakt had werden stopgezet. Beetje trainen, maar vooral 6 dagen mantelzorger per week. Ook nog een corona tussendoor. En in oktober overleed zij, nog geen jaar na de diagnose. Nu waren haar beide ouders heengegaan.
Die impact is gigantisch en gaat geleidelijk. Had echt weer de doelen in mijn leven nodig maar was zoekende.
Begin 2021 bedacht ze dat Saskia van der Drift weer terug naar de bergen zou gaan. Mijn moeder zei altijd: “Ik zou willen dat ik jouw leeftijd had, dan had ik meegegaan.” En dus had ze het idee bedacht om op 2 mei 2021 haar eerste solo-marathon in de gemeente te lopen tot aan de kerk in De Kwakel. Toen ze thuiskwam, bleek Nepal haar luchthavens gesloten te hebben per 6 mei waardoor zij het land niet meer in zou komen én de Everest Basecamp marathon op 29 mei gecanceld werd. Dus daar zat Saskia van der Drift thuis.
Toen was het gat groot waar ze in knikkerde. Het afgelopen jaar ben ze dus heel erg bezig geweest met mijn mentale gezondheid om weer de bergen in te kunnen.
Haar grootste uitdaging ooit
Op 6 mei vertrok ze terug naar het Everest Basecamp. Waar ze 7 jaar geleden overvallen werd door een acute hoogteziekte en waar Saskia van der Drift ternauwernood aan de aardbeving ontsnapte. Maar ze ging niet de reguliere weg afleggen. Om ooit op die ‘King of the Mountains’ te staan, de K2 moet ze de hoogte in. Dus boog ze af naar de Imja Tse: Island Peak (6160m). Van daaruit liep Saskia door naar het Everest Basecamp en mag ze tussen de ‘echte’ klimmers slapen in het basecamp op de gletsjer.
Een ultieme ervaring
Dan komt ze op 6 juni weer terug in Nederland voor drie weken, want samen met haar twee klimmaatjes gaat zij de gevorderdencursus Sneeuw en IJS (C2 van de NKBV) doen. Ze vond dat tijdens een gezellig biertje wel een mooie warming up voor de Mont Blanc en toen bleek het toeval dat er nog drie plekken vrij waren op 8 juli op de Gouter-hut (hoogste hut op de Mont Blanc). Dus op 9 juli gaat zij dan zelfstandig de Mont Blanc beklimmen. Zonder gids.
Saskia van der Drift beseft dat ze leeft voor de bergen, voor de sport die bij haar past!
(Afbeelding: Dreamstime.com)