In het programma “De Kale Kenners” krijg je met veel gasten te maken uit de regionale sportwereld. Ondertussen loopt dit programma alweer voor het zesde (!) seizoen en als je denkt dat je iedereen wel een keertje voor de microfoon hebt gehad, dient er zich weer eentje aan die de aandacht verdient…
De “verlengde” huiskamer
Je krijgt een band met de gasten en zij vertrouwen jou ook dingen toe. Op één of andere manier wordt er een soort “huiskamergevoel” losgemaakt in de studio aan de Oostkanaalweg en vallen, zo lijkt het, de remmingen weg alsof er geen microfoon voor de snufferd staat. Een mooie ontwikkeling, want de eerste nervositeit verdwijnt snel. En als er dan tussendoor een plaatje wordt gedraaid hoor je vaak nog meer…
Persoonlijk denk ik dat het ook iets is wat bij de omroep hoort. De gastvrijheid waarmee mensen te maken krijgen wordt door alle geledingen van de omroep gedragen als iets vanzelfsprekend. Het “ons-kent-ons” gehalte is zeer hoog en juist in een tijd dat er individualisering en vereenzaming op de loer ligt is dit een meer dan welkome aanvulling. Het geeft ook het gevoel dat je er nog toe doet en ergens bij hoort…
Ideeën
Zó goed voorbereid op zijn programma als mijn mede-kompaan Theo Leliveld ken ik niemand, maar soms kun je nóg zo goed voorbereid zijn: Het onverwachte kun je ook verwachten. Zo borrelen er initiatieven op bij mensen en wordt de fantasie geprikkeld. Soms iets vernieuwends, maar soms ook uit pure nostalgie uit vervlogen tijden…
Nu sporten weer is vrijgegeven besef je pas goed wat men in al die tijd heeft gemist. Weer eens naar een wedstrijd toe, in gesprek raken met mensen, een versnapering halen in de kantine en de daarbij horende borrelpraat. Dat lijkt mij voor iedereen wel herkenbaar, ongeacht bij welke sport je gaat kijken. Juist in het gemis van dingen gaan mensen denken in het verleden, in het heden én de toekomst…
Uit de oude doos
Toen ikzelf nog actief was als speler heb ik prachtige dingen meegemaakt. Eén van de dingen die ik nooit zal vergeten was “De Nacht van TAVV.” Er werd door vier verenigingen 24 uur lang gevoetbald. Dat begon al in de vooravond op vrijdag en eindigde met een wedstrijd van het eerste om 14.30 uur op zaterdag. Een toernooi met vele herinneringen, verbroedering, sportieve eer en vreselijk veel onderlinge gezelligheid. Dát zou ik graag nog eens willen meemaken, zij het nu in een andere rol.
Klassiekers uit de mottenballen
Wat ook “een klassiekertje” was in mijn jongere dagen in de basisschooltijd (en met mij nog veel meer) was de wielerkoers rondom de Aarhoeve, tegenwoordig Wijdezorg Langeraar. Volgens één van onze gasten uit de wielerwereld leven die plannen weer. En hij is er toe in staat om dit nieuw leven in te blazen. De man kent het “parcours” als geen ander, want hij hoefde er alleen maar zijn voordeur voor uit te lopen. Alle bochten naar links en de Ronde was voltooid. Het zal niet meer de folklore krijgen van vroeger, want men is van plan hiervan een serieuze koers te maken. Ooit was er de vermaarde veldrit in Nieuwkoop, in de achtertuin van Kees van de Wereld, maar de Cyclo Cross rondom zwembad Aarweide in Nieuwveen lijkt hiervoor een waardig alternatief.
De stillen
Dit soort ideeën komen niet alleen bij mij op. Gasten van ons dragen dingen aan, willen zich sterk maken voor hun sport en voor de organisatie daarvan en tot uitvoer komen met hun plannen. Er lopen nog veel meer van die “stillen” rond met hun denkbeelden, maar je moet ze wél een podium geven. Het liefst een ereschavot….